นักธุรกิจหนุ่มผู้ตามหาความว่างเปล่า

นิทานThe fisherman and the businessman 

นักธุรกิจคนหนึ่งนั่งอยู่บนชายหาดในหมู่บ้านเล็กๆที่บราซิล
ขณะที่เขานั่งอยู่ เขาเห็นชาวประมงคนหนึ่งกำลังพายเรือลำเล็กเข้าฝั่งหลังจากจับปลาใหญ่ได้พอสมควร
นักธุรกิจประทับใจและถามชาวประมงว่า “คุณใช้เวลาแค่ไหนกว่าจะจับปลาได้ขนาดนี้?”
ชาวประมงตอบว่า “อ๋อ แป๊บเดียวเอง”
“งั้นทำไมคุณไม่อยู่ต่อแล้วจับให้ได้มากกว่านี้ล่ะ?” นักธุรกิจประหลาดใจ
“แค่นี้ก็พอกินกันทั้งครอบครัวแล้ว” ชาวประมงพูด
นักธุรกิจจึงถามต่อว่า “แล้วเวลาที่เหลือคุณทำอะไรล่ะ?”
ชาวประมงตอบว่า “ ส่วนใหญ่ผมตื่นแต่เช้า ออกทะเลไปจับปลาสองสามตัว แล้วก็กลับไปเล่นกับลูกๆ พอตกบ่ายผมกับภรรยาก็หลับพักผ่อน พอถึงตอนเย็นผมก็ไปดื่มกับเพื่อนในหมู่บ้าน เราเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงและเต้นรำตลอดทั้งคืน”
นักธุรกิจจึงให้คำแนะนำแก่ชาวประมง
“ผมจบปริญญาเอกสาขาบริหารธุรกิจ ผมสามารถช่วยให้คุณประสบความสำเร็จมากกว่านี้ได้ ตั้งแต่นี้ไปคุณควรจะออกทะเลให้นานขึ้นและพยายามจับปลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อคุณสะสมเงินได้มากพอคุณก็จะสามารถซื้อเรือลำใหญ่ขึ้นและจับปลาได้มากกว่าเดิม ไม่นานคุณก็จะมีเงินซื้อเรือมากขึ้น ตั้งบริษัทของคุณเอง สร้างโรงงานผลิตอาหารกระป๋อง และตั้งเครือข่ายจัดจำหน่าย ถึงตอนนั้นคุณก็ออกจากหมู่บ้านนี้ไปอยู่ซานเปาโลแล้วตั้งสำนักงานใหญ่ควบคุมสาขาอื่นๆ ของคุณได้”
ชาวประมงถามต่อ “แล้วหลังจากนั้นละ?”
นักธุรกิจหัวเราะอย่างเบิกบาน “หลังจากนั้นคุณก็จะได้อยู่อย่างพระราชาในบ้านของคุณเอง แล้วเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม คุณก็เปิดตัวขายหุ้นของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ แล้วคุณก็จะรวย”
ชาวประมงถามว่า “แล้วหลังจากนั้นละ?”
นักธุรกิจพูดว่า “หลังจากนั้นคุณก็ไม่ต้องทำงาน แล้วย้ายไปอยู่ใกล้ๆ หมู่บ้านประมง ตื่นแต่เช้าไปตกปลาสองสามตัว กลับบ้านมาเล่นกับลูก นอนพักตอนบ่ายกับภรรยา แล้วพอตกเย็นคุณก็จะได้ไปดื่มกับเพื่อน เล่นกีต้าร์ ร้องเพลง และเต้นรำตลอดทั้งคืน”
ชาวประมงงุนงง “ผมกำลังทำแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”


      ก็มานั่งคิดว่าในที่สุดแล้วนี่อะนะคนเรา จะไปสู่จุดสูงสุดของอะไรก็ตามมันก้หนีไม่พ้นเรื่องของความสุข หรือความอยากส่วนตนอยู่ดี เพราะมันเป็นพื้นฐานของการดำรงชีวิตก้ว่าได้ บางคนเดินทางชีวิตไปตามปมด้อยของตนเอง ไม่เคยมีอะไร ไม่เคยมีประสบการณ์ในอะไร เขาก้จะพยายามหาสิ่งที่เป็นวัตถุภายนอกบ้าง หรือการยอมรับต่างๆบ้าง เพื่อมาตอบสนองความอยากได้ อยากมี หรือไม่อยากได้ไม่อยากมีของตนเอง พื้นฐานเป็นสิ่งสำคัญที่สุดและดูเหมือนเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เพราะความอยากเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง มันเป็นอวิชา หรือความโง่ ของคนทุกคน มีการเกิดก็เพราะความไม่รู้ หรืออวิชานี่แหละ ที่คิดว่าดี เพราะที่จริงการเกิดมาคือเกิดมาเพื่อ แก่ เจ็บ และก็ตาย เป็นทุกข์ ถ้าไม่มีความอยากเกิด ไม่มีอวิชชา ก็ไม่มีการเกิดอีก เป็นสุขที่แท้จริง หรือที่พุทธศาสนา หลวงปู่ หรือพระอาจารย์สอนไว้ว่า"นิพพาน"นั่นแหละคือสิ่งที่จริงที่สุด สุขที่สุด และอิสรภาพที่แท้จริงที่สุด

     ฉะนั้นนิทานเรื่องนี้ก็ทำให้ผมรู้ว่าการไปถึงจุดสูงที่สุด สุดท้ายมันก็ย้อนเข้ามามองต้นเหตุของทุกอย่างนั่นคือความอยากของตัวเอง เพราะอย่างที่นักธุรกิจหนุ่มต้องการคือเป็นที่สุดในทางด้านการเงิน และความอยากที่จะปลอดภัยอันเป็นที่สุดในด้านการเงินนั้น และสุดท้ายมันเปรียบเสมือนว่าเขาได้รับแค่ความว่างเปล่า เพราะเขาตามหาความว่างเปล่า จึงดูเหมือนว่าเขาเหนื่อยฟรี!!   ..เพราะอะไร ? ก็เพราะเขาไม่รู้ว่าความสุขคือความไร้ความกังวล ความไม่ทุกข์ หรือการมีความปราถณาน้อยเท่านั้นเอง และที่สำคัญอย่างที่ท่านพระพุทธธาตุกล่าวไว้ว่าความสุขของคนนั้นคือ "ความว่าง" ฉะนั้นสุดท้ายแล้วนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงตามหาความว่างอย่างนั้นหรือ??  ฮ่าๆๆ

     จริงๆแล้วคนเราปลอดภัยได้จริงๆนะเหรอ ....เป็นไปไม่ได้!! เพราะเจ้าชายองค์หนึ่งจากที่อยู่ในเมืองอย่างมีความสุขมากๆ มีทุกอย่างสามารถสั่งได้ตามใจปราถนา แต่ทำไมถึงปราถนาที่จะค้นพบความจริงที่ว่า ทำไมเรา ต้อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย นี่ไม่ใช่เป็นเพราะท่านเห็นว่ามนุษย์เราทุกคนไม่มีความปลอดภัยจริงๆ หรือ? เราทุกคนก็รู้ว่าเราอายุไขสั้นมาก และโรคภัยไข้เจ็บก็วนเวียนอยู่รอบตัวเราตลอดเวลา และเมื่อมันมาถึงแล้วมันยากที่จะจัดการกับมัน เพราะถ้าหนักจริงๆ เขาก็แค่ได้รักการเยียวอย่างดี แต่ก็แค่นั้น มันก็แค่ชั่วคราว สุดท้ายมันก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตายอยู่ดี ห้ามไม่ได้

    ฉะนั้นความปลอดภัยอย่างที่นักธุรกิจหนุ่มหานั้น เป็นเพียงแค่การหาความปลอดภัยมั่นคงทางการเงินซึ่งเขาคิดว่าเขาจะได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดเมื่อความเสื่อมเรื่อง ความแก่ ความเจ็บ และความตาย มาถึงตัวเขาและคนที่เขารัก แต่มันได้แค่เพียงเท่านั้นแหละครับ มันไม่นานมากหรอกครับ  5-10 ปีเท่านั้นแหละ และส่วนใหญ่จะน้อยกว่านั้นและไม่แน่นอน อย่าง Steve Job รวยมาก ฉลาดมาก ก็ยังรักษาชีวิตเขาได้แค่เพียงประมาณ 7 ปีเท่านั้นเองหลังจากได้รู้ว่าเป็นมะเร็ง หรือไมเคิล แจ็คสันตายตอนอายุ 50 ......และการเอาเงินที่หามาได้มาปรนเปรอ หรือเพื่อมาสู้กับความอยาก หรือมารักษาสภาพความเสื่อมเหล่านี้ มันดูเหมือนไม่ make sense เท่าไหร่เลย เพราะความจริงแท้มันน่ากลัวจริงๆ ฉะนั้นโอวาทสุดท้ายที่พระพุทธเจ้าตรัสให้ชาวโลกฟังจึงเป็นเรื่องของความไม่ประมาท ถ้าแค่ไม่ประมาทกับความอยาก ความหลง เราจะใช้ชีวิตที่แท้จริง จริงๆ และจะไม่ใปยอมเหนื่อยทนกับอะไรนานๆ เพื่ออะไรบางอย่าง เพราะปกติชีวิตคนเรามันทุกข์อยู่แล้ว อย่าหลงไปเพิ่มมันขึ้นไปอีก ...

     ผมจึงสงสัยว่านักธุรกิจคงไม่น่าจะเข้าใจคำตอบที่แท้จริงมากกว่าลุงนักตกปลาคนนั้นหรอกนะครับ เพราะลุงแกแก่กว่า แกผ่านความเป็นหนุ่มมาก่อนจนถึงวัยที่พร้อมจะเข้าโลงได้แล้ว และเขาเห็นแล้วว่า ชีวิตมันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ?? ต้องอย่างโน้นอย่างนี้? ชีวิตวุ่นวาย เยอะแยะไปหมด เพื่อแค่ความว่างเปล่านี่อะนะ?!!
   
     ความความเป็นธรรมดาของชีวิตและการอยู่ด้วยปัญญาที่ไม่มีความกังวลใจ และเป็นสุข  นี่แหละที่เขาว่า "สูงสุดจะกลับคืนสู่สามัญ" แต่ลุงแกนั้นรู้จุดสูงสุดว่าเป็นอย่างไร และอยู่อย่างสามัญ ชีวิตจึงไม่วุ่นอย่างนักธุรกิจหนุ่มคนนั้น (ว่าตามเนื้อเรื่องอะนะ)

.....มารู้ มาทำความเข้าใจความสูงสุดของการเงินและกลับมาอยู่อย่าสามัญที่สมดุลและเจ๋งๆดีกว่าครับ...

Toto Sns
28/1/2015  [10:25]